Ik nam plaats op één van de vele terrasjes en dronk mijn drankje, terwijl ik mensen bekeek die rondliepen. Sommigen waren haastig op weg naar iets, met hun kinderen erachter aan slepend, en anderen waren weer keurig in mantelpakje en al, waarschijnlijk op weg naar hun werk. Wat mij opviel was dat bijna iedereen een uitgeputte dode gezichtsuitdrukking had, en niet eens tijd hadden om te genieten van het lekkere weer. Volgens mij zit het in de natuur van de mens om zich altijd te haasten, en zich te richten op de toekomst, maar dat je door het vooruitdenken niet kunt genieten van het moment zelf, en zo chagrijnig sterft. Dan zijn er nog mensen die hierachter komen, en meer gaan genieten, maar dat zijn maar die kleine aantallen en die kleine momentjes waarover ik het heb. Het klinkt allemaal heel depressief, en meestal ben ik wel een optimistisch persoon, maar het is zo, dit is hoe ik de wereld zie, de wereld van de overhaaste mensen die niet op de goede manier leven, niet dat ik dat deed, maar toch. Als ik ooit vrij ben, denk ik dat ik mensen ga helpen, hen de ogen openen, en vooral laten genieten van het leven, want wat is er nou belangrijker? Het leven is toch om te genieten, waarvoor doe je al de dingen in het leven anders? Alles komt er op neer, dat je probeert zo goed mogelijk te leven, maar hoe kan je die taak volbrengen als je niet kunt genieten van het leven? Als je die kleine dingen niet ziet die juist het geluk in je leven brengen, als je te overhaastig bent en alleen de negatieve dingen ziet? Wat heeft het leven dan voor een zin? Je schiet er niets mee op om alleen aan de toekomst te denken, dus leef je leven voor het moment, dat zal ook in de toekomst leuke dingen brengen.
Mijn blik viel op een jongen die bij de fontein zat, hij spetterde een klein meisje nat, en barstte vervolgens in lachen uit. De spetters vlogen heen en weer, en werden verlicht door de zon, wat een mooie gloed gaf. Zouden zij gelukkig zijn in die kleine momenten? Ik bleef staren, en kon mijn blik er niet vanaf houden, bij deze jongen was het anders, alsof hij geen zorgen had.
Ik betaalde de rekening en stapte op de jongen af, iets wat ik nog nooit gedaan had. Het bracht al gelijk een ongemakkelijke situatie, hoe moest ik beginnen? Wat wilde ik eigenlijk van hem?
'Hallo?' Ik schrok wakkeruit mijn gedachten en wist niet meer waarmee ik bezig was.
'Hallo, sorry... ik... ik...', ik stotterde maar wat en wist niet wat hij van mij zou denken. Waarschijnlijk dat ik één of andere gek ben. Maar hij bleef mij onderzoekend aankijken, en glimlachte de hele tijd door, alsof hij wist wat ik wilde zeggen. Oké, als ik nu niks ga zeggen zet ik mijzelf alleen nog meer voorschut. Ik begin maar eens met de waarheid, als ik die zelf tenminste wist. 'Ik zag je zitten, en je...' En wat eigenlijk? Wat bezielde mij dat ik hieraan begonnen ben? Ik heb dat wel jaren geen sociaal contact gehad, maar dit ging toch echt te ver. Gelukkig voelde de jongen dat het ongemakkelijk voor mij werd en nam het woord. 'Wil je misschien vanavond met mij wat dingen doen? Ik kan je de stad laten zien, als je die nog niet kent tenminste.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten