donderdag, januari 19

Sfeer

Braziliaanse muziek

Vandaag de dag zou de geschiedenis in gaan. Ik had na eindeloze lange dagen eindelijk genoeg punten gespaard voor wat ik het meest verlangde: twee dagen, 1 nacht, vrijheid. Weg van dit vreselijke gebouw, weg van deze vreselijke mensen, weg van deze vreselijke gedachten. Ik heb dit maar één keer eerder gedaan sinds ik hier beland ben, en het was geweldig. Alsof je alles vergeet, en in een totaal nieuw leven stapt, ik was bijna vergeten om terug te gaan, maar ik moest wel, anders zou ik in de problemen komen. Ik had nog maar één zorg voor deze dag: mijn medevrijheidsganger. Niet dat dat het is hoe ze het hier noemen, maar ik vond het een passende naam. Ik wist gelijk wie ik mee zou vragen en rende naar mijn favoriete persoon.
'Boe!', riep ik vrolijk.
'Sophie!', hij draaide zich meteen om en keek mij verbaasd aan.
Na mij goed bestudeerd te hebben nam hij uiteindelijk het woord:
'Hoe kom jij zo vrolijk?'
'Ik ga morgen weg', zei ik op een botte toon.
'Wat...?', hij kneep zijn ogen samen om te zien of ik het meende, maar kon niks van mijn gezicht aflezen.
'Ik ga maar voor 2 dagen de vrijheid in!', verklaarde ik snel.
'Ow, ik dacht al... want ik kan het niet hier zonder jou uithouden!'
'Ik zou je toch nooit zo snel zonder afscheid achterlaten?'
'Ik weet het nooit bij jou...'
'Wat zei je?', antwoordde ik op een strenge toon.
We schoten allebei in de lach.
'Maar...', begon ik.
'Maar...', imiteerde hij mij.
'Weet je onze afspraak nog?'
Hij keek bedenkelijk na, maar na enkele seconden veranderde zijn gezichtsuitdrukking in iets wat ik niet kon plaatsen.
'Ik...', stamelde hij.
'Wat is er aan de hand?', antwoordde ik fel, nu was ik bang, heel bang, nu stond híj op het moment om alles te verpesten. Mijn vrolijkheid was als sneeuw voor de zon verdwenen, mijn keel werd langzamer steeds droger en droger, dat ik bijna niet meer wist hoe ik moest slikken.
'Het spijt mij Sophie...'
'Het spijt mij? Het spijt mij? Wat heeft dit te betekenen? Afspraak is afspraak Benjamin!', begon ik nu te schreeuwen.
Hij keek mij gekwetst aan, maar het kon mij niet meer schelen. Hij had het verpest, alles. Heel mijn leven leek in duigen te vallen, alsof ik geen doel meer had om te leven. Van deze plek werd je echt depressief, en wat ik nu net nodig had is frisse lucht, mensen om mij heen, normale mensen, niet half gestoorde.
'Sophie...', hij sprak mijn naam op een moeilijke manier uit, alsof ik een klein kind was wat alles steeds weer opnieuw fout deed, maar ik deed hier niks fout, hij deed het hier fout.
Ik draaide mijn hoofd nors van hem weg. Hij legde zijn hand op mijn wang en probeerde mijn hoofd in zijn richting te draaien, maar ik werkte niet bepaald mee.
'Ik... wil mijn punten liever uitgeven aan extra eten, ik sterf hier van de honger.'
Als hij dit meende, ging hij echt eraan.
'ETEN?', dus je vindt eten belangrijker dan ik?'. Ik zuchtte diep, dit kon niet waar zijn, en ik zag het aan hem, ik was zijn beste vriendin, misschien wel meer dan dat, maar hij loog.
'Waarom? Waarom lieg je tegen mij?', zei ik met tranen in mijn ogen.
Benjamin keek mij gekwetst aan, maar daarvoor was het nu te laat. Zijn stomme mooie ogen, met die stomme mooie twinkeling.
'Ik heb mijn punten al uitgegeven, laatst, ik had zo een honger, het spijt mij Sophie, maar ik kan niet mee.'
Ik was woedend, ik geloofde hem nog steeds niet, maar als hij het nu niet zei, zei hij het nooit. Niet op dit moment in ieder geval. Ik stampte woedend weg. Wat moest ik nu doen? Wachten tot hij toch mee zou gaan, of in mijn eentje gaan? Straks is het niet leuk in mijn eentje en is alles verspild...
Uiteindelijk liep ik toch naar het loket toe, na mij goed aangekleed te hebben en een tas te hebben gepakt.
'Ik wil graag naar buiten toe, mevrouw', vroeg ik zo net mogelijk, want als je dat niet deed, dan kon je het hier wel schudden.
'Hoelang?', vroeg ze nors.
'Voor 2 dagen, mevrouw'.
'Zozo meisje, jij hebt flink door gespaard, kun je dat wel betalen?'
'Ja, mevrouw'.
'Naam?'
'Heb ik niet.'
'Geen grapjes, of je kan het wel schudden.'
'34714, mevrouw.'
'Dat is geen naam!'
'Maar die heb ik niet mevrouw!'
'Iedereen heeft een naam!'
Op deze manier ging het niet werken, ik was niet eens buiten en ik had al problemen.
'Sorry mevrouw, ik was even de weg kwijt, ik was er niet bij met mijn gedachten.'
Ze keek mij alsnog nors aan, dit ging moeilijk worden, zeer moeilijk, waarom maakte je het altijd voor jezelf zo moeilijk Sophie? Waarom?
'Ik heet Anne', loog ik.
'Hmm... Dus Anne, wat was je nummer ook al weer?'
Ik herhaalde mijn nummer en praatte zo lief en beleefd mogelijk.
'Je puntenaantal is groot genoeg om te gaan, ik trek het er nu van af en dan mag je gaan, nadat er een signaal arband omgedaan is.'
'Oke, bedankt mevrouw.'
Ik volgde de norse bewaker en mijn 'armband' werd omgedaan. Gelukkig was het ding niet zo groot en opvallend, zodat ik het snel onder mijn vestje kon verbergen.
'Je mag gaan', antwoordde de bewaker zo chagrijnig dat ik er bijna om moest lachen.
Daar ging ik dan, ik opende de deuren en stapte de frisse buiten lucht in.
Ik voelde de warme lucht langs mijn huid strijken, ik hoorde de vogeltjes fluiten, ik rook de geur van de frisse natuur. Ik had binnen niet eens doorgehad dat het zo lekker weer was, waarop ik automatisch mijn vestje uittrok en om mijn middel bond. Ik stapte het rustige parkje door genietend van de natuur. Uitgekomen in het centrum liep ik door de drukke stroom met mensen. Ik had geen idee waar ik heen moest gaan, maar liet mij gewoon meevoeren met de stroom. Ik voelde mij zo gelukkig.