Sfeer

Fel daglicht

Ik werd de volgende ochtend wakker, tenminste ik dacht dat het ochtend was. Waar was ik? Ik kan nog vage beelden herinneren van de nacht in de discotheek, maar niet alles was duidelijk. Ik pakte mijn mobiel en zag dat het 12 uur was, wat mij opviel was dat ik geen smsje had van Benjamin, wat mij teleurstelde. Was het dan toch ik die fout zat? Nee, zo zit het niet Sophie, moedigde ik mijzelf aan. Wat een zielig persoon ben ik, als iemand mijn gedachten zou kunnen lezen zou ik diegene zo afschrikken, maar de wereld heeft zo zijn typetjes nodig. Ik stapte uit bed en keek goed om mij heen, ik liep naar het raam toe en keek naar buiten, alweer lekker weer vandaag, dat geeft mij een vrolijk gevoel. Ik kan niks meer herinneren van hier beland zijn, er moet hier ergens een aanwijzing liggen, ik voel het. En alsof mijn gedachten uitkwamen, viel mijn blik op een klein geel briefje, in keurige letters geschreven: Je was in slaap gevallen in de auto, ik wilde je niet wakker maken dus bracht ik je naar dit hotel, aangezien je had verteld dat je niet thuis kon slapen... Ik hoop dat we elkaar nog een keer kunnen ontmoeten, Liefs Lars. Ah, dat was best schattig, maar in welk hotel zat ik? Het was geen slecht hotel, dat moest ik toegeven. Ik had medelijden met hem, want ik wist dat ik hem eigenlijk niet meer ging zien, ik had er niet meer de kans voor, en dus ook niet om hem te bedanken.

Ik sprong snel onder de douche en ging maar eens kijken of er ontbijt bij zit. Tot mijn opluchting lagen er nog wat broodjes.

Ik stapte naar buiten en besloot eens wat nieuwe kleding te kopen, ik had er immers nooit de kans voor gehad en aangezien deze redelijk vies waren kon ik het gelijk daarna aantrekken.

Winkel in, winkel uit. Volgens mij leek ik net een shopaholic die zich maanden heeft moeten inhouden en nu los kon barsten, of juist een klein kind wat net 'de winkel' heeft ontdekt. Na een leuke outfit te hebben gescoord met schoenen en al, kleedde ik mij snel om in een te klein toilethokje. Ik propte mijn kleren in mijn nieuwe tas en ging maar even snel lunchen en genieten van de laatste paar uurtjes vrij zijn in de wijde wereld. Hoeveel van deze wereld heb ik eigenlijk gezien? Niet eens buiten het land, ik wist nergens wat vanaf en daar baalde ik van. Het liefst zou ik de hele wereld rondreizen, en alles willen zien. Ik was daar wel het nieuwsgierige type voor, maar ik zat opgesloten, waarschijnlijk voor heel mijn leven...