Lampion
Weer een vermoeiende nacht achter de rug. Gelukkig had ik vandaag vrij, en die tijd kon ik maar beter nuttig besteden aan extra punten verdienen. Het is al moeilijk uit te houden hier, en ik moet nog steeds verzinnen hoe ik hieruit ga komen. Ik ben zo druk bezig dat ik niet eens tijd heb om het te bedenken, laat staan uitvoeren. Waarschijnlijk is dat ook hun bedoeling.
'Hé! Hier komen nu!'
Ik keek verschrikt om en sjokte naar de man toe.
'Moet jij niet werken?'
'Ik... heb vandaag vrij, meneer'
'Hoe heet je?'
'Maar meneer, mijn naam is toch niet van belang hier?'
'Ik wil je naam weten!'
'Ik... heet Claire.
'Hm... staat niet op de lijst, vreemd'
'Misschien omdat ik vandaag helemaal niet hoef te werken!'
'Ho ho, rustig aan jonge dame, jij wilt toch niet weer terug?'
'Sorry, meneer.'
'Ik controleer het nog even na, wat is je nummer?'
'34714, meneer.'
'Blijf staan en verroer je niet, anders...'
Ik keek hem vragend aan, hiervoor kon hij mij echt niet terugsturen!
'kom je hier nooit weg!'
Alsof ik nog de hoop had om hier weg te komen, er zijn maar enkelingen die weg mogen. De meeste mensen zitten hier al bijna heel hun leven, en komen niet meer weg. Ik heb niet eens de behoefte meer om weg te gaan, ik ben toch al een zombie, ik heb niet meer het gevoel dat ik leef, maar eerder overleef.
Overleven... dat wordt komt mij ó zo bekend voor, uit mijn vroegere bestaan, nu ik erop terugkijk zie ik dat ik niks vooruit ben gegaan vergeleken met toen. Een mens zijn doel moet toch niet overleven, maar ook leven zijn? Wanneer heb ik voor het laatst geleefd? 10 jaar geleden?
'Je bent vandaag inderdaad vrij, wegwezen hier, voordat ik je toch nog aan het werk zet!'
'Natuurlijk, meneer.'
Ik had zo een honger en moest snel gaan ontbijten voordat er niks meer was. Ik kwam aan en het was verlaten in de kantine, ik was te laat. Maar ik kreeg weer de drang om te overleven, en sloop naar de keuken. Verlaten, precies zoals ik had gehoopt. Ik sloop naar de koelkast en pakte snel wat eten en schransde het naar binnen.
TIK TIK TIK TIK TIK TIK TIK TIK TIK... Ik hoorde het perfect in het ritme gestap van de keukenmeid. Ik kon niet meer terug en moest mij wel ergens verbergen. Ik kroop in de kast, in hoop dat die niet werd opengemaakt. Ik zat daar eeuwen, tenminste zolang leek het. Iedere minuut, seconde werd de kans grote dat de keukenmeid de kast open zou trekken. Ik moest iets verzinnen. Ik keek rond wat er eigenlijk allemaal in de kast zat, en vond alleen maar eten. Daar moest ik het maar mee doen. Ik deed de deur op een kiertje en hield mijn adem in, ik zag dat de keukenmeid in de koelkast aan het staren was, dit was mijn kans! Ik gooide een droog hard broodje door de deur en kwam met een knal op de grond terecht. De keukenmeid schrok op en ging naar de gang om die te inspecteren. Ik rende snel door de andere deur de hoek om en ging terug naar mijn kamer.
Op weg naar mijn 'vrijwillige' werk, zag ik dezelfde keukenmeid staan praten met een bewaker.
'Ik hoorde een knal en ging naar de gang toe, tot mijn verbazing zag ik daar een broodje liggen.'
'Hmm... zo te horen heeft de dief zich uit de voeten gemaakt en wat eten meegenomen. Wat miste je precies in de koelkast?'
Oeps, ik wist dat er een kans was dat ik in de problemen kon komen. Diep in verdachten gezonken had ik niet door dat de bewaker nu voor mij stond.
'Wat doe jij hier? Jij hoort hier niet! Naam?'
'Een naam is hier toch niet van belang, meneer?'
'Hou op met die onzin, vertel op!'
'Nora.'
'Wat?'
'Dat is mijn naam, meneer.'
Ik haat het dat iedereen je je naam vraagt. Wat zegt een naam nou over jouzelf? Ze interesseren zich toch niet in je, dus waarom wel in je naam? Misschien denken ze ermee discipline uit te stralen? Maar het laat eerder alleen hun verwarring zien, en het feit dat ze hier niemand kennen of waardig genoeg is om te kennen.
Ik haat het hier, ik wil hier weg en in mijn vrijheid opgaan, zwerven tussen de dansende mensen door, door de gezellige straatjes met kleine cafétjes, met de gezellige, van het leven genietende mensen praten, en zelf er ook wat van meekrijgen.
